ช่วงเย็นวันที่ 11 มีนาคม 2567 ผู้สื่อข่าวมีโอกาสผ่านถนนเพชรเกษม สายเก่า ระหว่างหัวหิน – ปราณบุรี ขาลงภาคใต้ บริเวณปากซอยวังก์พง 7 พบรถซาเล้งจอดโดดเด่นอยู่คันเดียว ลักษณะเหมือนร้านขายยาดอง หรือขายส้มตำ แต่เมื่อจอดเข้าไปใกล้ๆ กลายเป็นร้านขายข้าวผัดกะเพรา ทดลองสั่งมาชิมรสชาติจัดจ้าน ใช้พริกแห้ง พริกกระเหรี่ยง ผสมกับซอสปรุงรสสูตรพิเศษ

นายสราวุธ อ่ำสะอาด อายุ 36 ปี เจ้าของร้าน เปิดเผยว่าเคยทำงานบริษัทเอ้าซอร์สในสนามบินสุวรรณภูมิ ประมาณ 10 กว่าปี หลังจากนั้นมีการเกณฑ์พนักงานออก รวมทั้งตนด้วย จึงเข้าไปสมัครทำงานในโรงแรมแห่งหนึ่ง เป็นผู้ช่วยเชฟอยู่ประมาณหนึ่งเดือน ก็เลื่อนขึ้นเป็นเชฟ ทำได้ไม่นานก็ต้องลาออกเพราะสภาพร่างกายไม่ไหว เป็นโรคภูมิแพ้อากาศ แต่ก็ยังวนเวียนอยู่ในกรุงเทพฯ ทำตามร้านอาหาร ร้านข้างทาง ด้วยใจรักการทำอาหาร แต่สภาพร่างกายไม่ไหว จึงคิดกลับไปอยู่ต่างจังหวัดได้สักพัก ก็มาเป็น รปภ.โรงแรมแห่งหนึ่งในอำเภอหัวหิน ระหว่างนั้นก็อยากทำอาหารขายอีก ค่อยๆ ทำงานเก็บเงินแล้วไปเปิดร้านอาหารอยู่ใกล้วัดห้วยมงคล ทำอยู่ได้เดือนกว่า พอขายได้ แต่เจ้าของที่ขอขึ้นค่าเช่า เนื่องจากเห็นว่าเราขายดี ก็เลิกขายไป

ต่อมามีรุ่นพี่แนะนำให้ลองขายข้าวผัดกะเพรา จึงมาต่อรถซาเล้งวิ่งขาย แต่ตอนนั้นจะผัดกะเพราปรุงเสร็จจากบ้าน ใส่ถาดมาขาย ปรากฏว่าขายไม่ได้เลย ต้องทิ้ง แต่ไม่ท้อ เปลี่ยนมาปรุงแบบจานต่อจาน บางครั้งลืมใส่โน้น ใส่นี่ จึงทำเป็นซอสสำเร็จขึ้นมา รสชาติจะได้มาตรฐาน ไปขายที่บริเวณอ่างเก็บน้ำเขาเต่า แต่ก็มาเจอปัญหา กลิ่นควันกะเพราลอยไปรบกวนคนอื่น จนปัจจุบันออกมาตั้งร้านเดี่ยวๆ จะได้ไม่รบกวนใคร